واحدهاي صنعتي از مهمترين منابع تولدي و انتشار آلاينده هاي زيست محيطي به شمار مي روند. در اين ميان، گازهاي خروجي دودكش هاي صنعتي بسته به فرآورده هاي واحد و و نيز تكنولوژي به كار گرفته شده به عنوان رايج ترين منابع انتشار آلاينده ها مطرح مي گردند. عمده ي اين آلايند ها گازهاي پايه اسيدي COx, SO, NOx, HCl, HF, H2s و ذرات دوده يا PM مي باشند. از جمله مشكلات مواجه HSE در كشورمان عدم وجود برنامه ريزي مديريتي مناسب در مورد پالايش الاينده هاي دودكشهاي صنعتي مي باشد كه از دلايل برجسته آن هزينه بالاي پميج هاي صنعتي پالاينده و نيز عدم وجود تكنولوژي جذب همزمان الاينده هاي هوايي مي باشند. تكنولوژي پالايش آلاينده هاي دودكش هاي صنعتي، در قالب سيستم فرآيندي تركيبي جداكننده ونتوري و برج اسپري با توجه به نوع و ويژگي هاي حلال مورد استفاده (مخلوط حلال NaOH و غلظت تطبيقي يون Cl در محيط با PH=1306 در شرايط عملياتي T=500R و P=16.17psig قادر به جذب همزمان گازهاي آلاينده پايه اسيدي از قبيل H2S, HCl, NO2, SO2, SO2, CO2 و ذرات PM با راندمان متوسط بالاي 975% مي باشد. در اين سيستم گاز استك ابتدا در مرحله ونتوري با جريان همسوي حلال آميخته گرديده و به دليل توربولنسي بالا و اختلاط مناسب بيش از 98% ذرات جامد گاز تصفيه مي گردد. در ادامه گاز استك توسط زانويي به مرحله برج اسپري هدايت مي يابد كه در اين مرحله حلال اتومايز شده به صورت ناهمسو از ميان جريان گاز عبور نموده و پس از انجام فرآيند جذب شيميايي آلاينده ها از پايين برج به سيستم بازيابي و سيكل حلال منتقل مي گردد. گاز تصفيه شده عاري از آلاينده از بالاي برج ه خارج و وارد محيط مي گردد.